Ramazan

Ramazan geldi ve ben canım annemin kıymetini bi kez daha anladım. Ya ne zormuş her gün iftarda ne pişirsem, sahura değişik ne yapsam diye düşünmek. Evde annem bu işleri tek başına gayet güzel yürütürdü, şimdi biz öğrenci evimizde 4 kişi üstesinden gelemiyoruz.

Ve çok ilginçtir Ramazan başladığından beri kendimi evin annesi gibi hissediyorum niyeyse???

Sahur oldu ben hala yatamadım, tedirgin oluyorum çünkü uyanamam diye. Yatmıştım ama biraz önce geri kalktım, uyuyamadım çünkü... İçimde hep bi tedirginlik ya saati duymassam uyanamassam diye. Kendim için de değil yatarken kızlara sizi ben kaldırırım demiştim de benim yüzümden aç kalırlar diye korktum. Hem çok değişik bi duygu sofrayı hazırlayıp "hadi kalkın sahur oldu demek" nedense mutlu oluyorum bunu yapınca.

Gittikçe anneme mi benziyorum acaba???

Yoksa yemek düzenimizle beraber fikrimiz, ruhumuz, insanlığımız damı değişiyor acaba Ramazanlarda???

Sebebi herneyse bilmiyorum, ama bildğim bişey var MUTLUYUM, hem de uzun süredir hiç olmadığım kadar;)))

Çok şükür Rabbim.