CANLARIMA

Ya ne ilginç yaratıklarız. Bi anımız bi anımızı tutmuyo. Bütün gece ağladım. Sabah gülerek okula gittim. Okulda bişeylerin ağırlığı çöktü üstüme zor tuttum gözyaşlarımı. Sonra eve gülerek geldim.Hep şikayet ediyorum halimden, acılarımı yazıyorum ya. Aslında nankörlük ediyomuşum. O kadar da kötü değilmiş durumum. Gidenler kadar kalanlar da varmış. Dostum dediğim bana değer veren, beni dinleyip, yerine göre nasihat edip, beni toparlamaya, kendime getirmeye çalışan dostlarım. Rabbim herşeyi zıttıyla yaratmış diye inanıyoruz ya. Sonuna kadar haklıyız bence. Sadece kendini düşünen, bencil insanlar olduğu gibi çevresindekilere değer verenler de kalmış aralarda. Benim için çene yoran, benim yüzümü güldürmeye çalışan insanların da olduğunu görmek kendime getirdi beni.
Çok şükür Rabbim. Bana verdiğin her dost, her iyi insan için. Başımı koyup ağlayabildiğim her omuz için. Derdimle şişirebildiğim her baş için. Beni iyi görmek isteyerek bakan her göz için. Bana kıymet veren her yürek için. Bana derdini anlatacak kadar güvenen herkes için. Ve herşey için çok şükür Rabbim.
Bu yazımı üzerine alınan ve alınması gereken herkes!!!
Duyun sesimi hepinizi çok seviyorum. Hepinize çok teşekkür ediyorum. Birilerinin kırıp döktüklerini toplamaya çalıştığınız için. AŞK YALANMIŞ ANLADIM AMA DOSTLUK İÇİN HALA BİR ÜMİT VAR.

Bugün....

Ya beni sarmaya başladı bu blog işi. Canım biraz sıkılsa ya da yapcak bişey bulamasam bloğa dalar oldum valla Edacım ne deyim birbirimize benzediğimizi iddia eder dururduk şimdi tam oldu, tam benzettin kendine:)


BU GÜN TARİFSİZ BİR SIKINTI VAR İÇİMDE
SENİ GÖRÜP DE KONUŞAMAMANIN VERDİĞİ BİR SIKINTI BELKİ DE
ÜZGÜN HALİNİ GÖRÜP DE DERDİNİ SORAMAYIŞIMIN SIKINTISI
YANINDA AKLINDA EN KÖTÜSÜ DE KALBİNDE OLAMAYIŞIMIN SIKINTISI
SÖZ VERMİŞTİM KENDİME
YIRTIP ATTIĞIM RESİMLERLE UNUTACAKTIM SENİ
NUMARALARIN ADRESLERİNİ SİLDİĞİM GİBİ TELEFONDAN
ADINI DA AKLIMDAN SİLECEKTİM
VE SEVGİNİ DE KALBİMDEN
AMA OLMUYOR İŞTE
HALA TİTRİYOR YÜREĞİM SENİ GÖRÜNCE
BACAKLARIM BENİ TAŞIMIYOR
OLDUĞUM YERE YIĞILACAK GİBİ OLUYORUM
SÖZLERİM DÜĞÜMLENİYOR BOĞAZIMA
DİŞLERİMİ SIKIYORUM SUSUYORUM
GÖZLERİM ARIYOR SENİ
AMA GÖRÜNCE DE İNADINA BAŞIMI ÇEVİRİYORUM
ÇÜNKÜ BAKMAYA CESARETİM YOK GÖZLERİNE
KORKUYORUM ÇÜNKÜ BANA ESKİSİ GİBİ BAKMAZSIN DİYE
TUTAMIYORUM SÖZÜMÜ
VAZGEÇEMİYORUM SEVMEKTEN
VE HALA CANIM YANIYOR GİTMELERİNDEN

hayat

merhaba
Bu benim ilk yazım. çok sıkıldım ve yazma ihtiyacı hissettim ne kadar başarılı olurum onu da bilmiyorum?
Okumak da yaşamak gibi zor zanaatmiş;) Yaz okulu diye bi bela var başımda çakıldım kaldım Ankaraya. Üstelik de canım çok sıkkın...........
Nasıl bi hayat bu ya? Kimse kimsenin kıymetini bilmiyo. Herkes kendi derdine düşmüş. Kıymet verdiklerin bi gün var ertesi gün bakıyosun arkasını dönüp gitmiş. Dostluk arkadaşlık gibi KARDEŞLİK de yalan olmuş bazıllarına göre. Rabbim ne günlere kaldık yardım et. Güç kuvvet ver öyle bi dünya olmuş ki kime güveneceğini bilemiyor insan. Eskiler boşa dememiş "babana bile güvenme diye" Ne yapmalı acaba? Kimseye güvenilmez diye bir ömür paranoya mı yapmalı, yoksa yine birilerine güvenip yine yolda mı kalmalı??? Hangisi daha az yakar insanın canını, hangisi daha az yorar yüreğimizi? Karar vermek güç.
Bugünlerde böyleyim. En sevdiğim dediklerin bile sevmiyorum diyebiliyosa sevmenin ne anlamı var? Ya da en kıymetlilerin kıymet vermekten vazgeçebiliyosa kıymet vermenin??? Benim yüreğim yanarken, boğazım düğüm düğümken beni bu hale getirenler mutluluktan bahsedebiliyor. Ne acı... Ya ben çok basitim ya da insanların değerleri ucuzlamış bu ara.
Gülmek zor gelir mi insana? Sırf etrafındakileri de bunaltmamak için güler mi insan? Ya ne tuhaf şey hayat, birileri senin canını sıkıyor, yine birilerin canı sıkılmasın diye sen acılarını derine itiyosun... Ne tuhaf yaratıklarız. Ne zaman öğreneceğiz kendimize kıymet vermeyi, kendimiz için yaşamayı bilmiyorum. Keşke becerebilsem... Keşke hiç kimseyi düşünmeden, sadece canım istediği için yapabilsem bişeyleri ve canımın istediği gibi yaşayabilsem. Karşımdaki kırılmasın diye düşünmeden dilimin ucuna her geleni söyleyebilsem, yutmasam sözlerimi. İçime atıp ben düşüneceğime söylesem de biraz da karşımdakiler sorgulasa kendilerini. Ama dedim ya çok zor... Sanırım benden adam olmaz? Böyle gelmişim böyle giderim ben. Geç kalmışım. Değişmek için, konuşmak için, gönlümden vazgeçip aklımı dinlemek için, ve şu anda farkında olamadığım bilmem ki daha neler için çok geç kalmışım...