Söz bitti

Böyle bir an mı söz bitti dedikleri zaman?

İlk defa parmaklarıma dar klavyem, harfler yetmiyor

Boğazım düğüm düğüm ama çıkmıyor kelimeler dudaklarımdan

İçim ezik

İçin için ağlıyorum bu sefer, insanları yormamak için mi yoksa gözümde yaş mı kalmadı bilmiyorum ama gözyaşlarım sel oluşturdu içimde gittikçe büyüyen

Küçüldüm sanki

Ayaklarım taşımıyor ufacık bedenimi

Rabbim istemeyince can bile veremiyor insan

Ama ruhum öldü

Artık ne dudaklarımdan dökülen sözler benim

Ne parmaklarımın yazdığı kelimeler

Yattığım yatak, ayaklarımın gittiği yerler, gözlerimin baktığı insanlar, yediğim lokma, içtiğim su

Hepsi kocaman bir yalan ve hepsi o kadar uzakki bana.

Sanki sonbahar benim mevsimim

Bütün yapraklarını dökmüş ufacık bir fidan gibiyim

Dallarıma yağan kar o kadar ağır ki belim büküldü

Ha kırıldı dallarım ha kırılacak

Rabbim hiçbir kuluna taşıyamayacağından ağır yük vermezmiş ya

Baharı bekliyorum şimdi

Biliyorum

Bir rüzgar esecek bir zaman sonra

Temizleyecek karları dallarımdan

Sonra güneş çıkacak

Damla damla içime dolacak sıcaklığı, ıslaklığımı kurutacak

Ve yine

Ve yeniden yaprak, çiçek açacak dallarım

Başım önümden kalkacak

Dallarım toprağa başım yine göğe uzanacak

Ruhum yeniden hayat bulacak

Bir damla suyla yeşerecek kuru otlar gibi olan bedenim

Ve ben bir kez daha şükredeceğim

Ve ben yine sınandığıma inanacağım

Biliyorum bir gün yine bahar olacak

Sabrediyorum

Bekliyorum

Edacım içinden geçenleri yaz rahatlarsın dedi, uzunca bir aradan sonra yine oturdum bilgisayarın başına. Ama bu sefer herşey yarım sanki, bu sefer kelimeler de yetmiyor içimi anlatmaya, ruhsuzlaştım bu sefer. Ama dedim ya elbet bir gün bahar gelecek. Bana düşen sadece beklemek...